.
Nuri Conker'i Atatürk bir öz kardeşten ileri sever, her sözüne, bazen hududu aşan şakalarına bile tahammül ederdi.
Aralarında bir akşam şöyle bir muhavere (konuşma) geçmişti:
-Nuri! Ben artık yoruldum, Cumhurureisliğinden çekileceğim. Yerime de seni namzet göstereceğim.
-Olur a. Neden olmasın.
-Demek, kabul ediyorsun?
-Sen öyle arzu ettikten sonra?
-Ala! Şimdi söyle bakalım: İlk iş olarak ne yaparsın?
-Seni memleketten dışarı sürerim.
-Amma ettin ha! İyiliğe böyle mi mukabele edilir?
-Edilmez, edilmez amma, sen bu memlekette kaldıkça bana kim metelik verir?
.
- "Ata'ya Dair Hatıralardan: Hassas Atatürk" , Tasvir Gazetesi, Sayı: 1181, 10 Kasım 1948, s3
- Oğuz AKAY, Benim Sofram Bu, s.298
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder